ننهی تا قدم ای دوست به کاشانهٔ ما

(انتظار)

ننهی تا قدم ای دوست به کاشانهٔ ما
هست بار غم هجرت به سر شانهٔ ما

در غیاب تو در این بزم، نریزد ساقی
جز می محنت و اندوه به پیمانهٔ ما

دور از چشم خدا جوی تو ای چشمهٔ فیض
آتش افتاده به هر برگ و برِ لانهٔ ما

تاشود باخبر از حال غم آباد دلی
رو نیارد کسی از مهر به ویرانهٔ ما

ای خوش آن روز که از لطف خدا نیمه شبی
روشن از پرتو روی تو شود خانهٔ ما

می سپارد همه ایّام به دست شادی
غم هجران تو را گریهٔ مستانهٔ ما

دور شمع غم و اندوه چه شب ها تا صبح
سوخت با یاد تو بال و پرِ پروانهٔ ما

لِلّهِ الحمد که از لطف تو در باغ وجود
می کند نشو و نما برگ و بر و دانهٔ ما

مهر تو چون دُرِ یک دانه نهان در دل ماست
برتر است از دو جهان این دُرِ یکدانهٔ ما

در شب هجر، چه خوش گفته بر این وزن "رسا"
"رنجه فرما قدم، ای دوست به کاشانهٔ ما

خرّم آن روز کز آن چهرهٔ تابان فکنی
پرتو مهر ، بر این کلبهٔ ویرانهٔ ما" ۱

محمدعلی صفری (زرافشان)

‌

۱ ـ ‌دکتر قاسم رسا