از که نالم که فغان از دل ریش است مرا

(زخم فراق)

از که نالم که فغان از دل ریش است مرا
هر بلایی که بوَد از دل خویش است مرا

شربت وصل تو ، بی زخم فراقی نبود
لذت نوش پس از تلخی نیش است مرا

من که بیگانه‌ام از خویش و مَحبّت سوزم
چه غم از مِحنت بیگانه و خویش است مرا

مگرم کعبه‌ی امّید ، پس از مرگ دهند
کاین ره دور و درازی است که پیش است مرا

گر دل از زخم جفای تو شود ریش چه غم
مرحمت های غمت مرهم ریش است مرا

گرچه خوبان به منِ خسته جفا کم نکنند
شکر ایزد که وفا از همه بیش است مرا

سجده‌ی روی نکو (اهلی) اگر بدکیشی است
بت پرستم چه غم از ملت و کیش است مرا

"اهلی شیرازی"