شوخی که دائماً دلِ او ، مایلِ جفاست

(کَس بی‌کسان خداست)

شوخی که دائماً دلِ او ، مایلِ جفاست
عمرِ عزیزِ ماست، چه حاصل که بی‌وفاست

تنها نه من به خالِ لبش ، مبتلا شدم
بر هر که بنگری به همین داغ ، مبتلاست

دعوی اگر کُنَد به خَطَت ، نافه‌ی خُتَن
نَبوَد از او غریب که در اصل او خَطاست

نرگس اگر ز شیوه‌ی چشمِ تو ، دَم زند
گویند مردمان: عجب این کور بی‌حیاست!

عیش و حضور و راحتِ وصلِ تو ، بی‌کران
جور و جفا و محنتِ هجران، نصیبِ ماست

از ضعفِ دل مَنال ، (فریدون) ، زِ بی‌کسی
می‌دار دل، قوی که کَسِ بی‌کَسان، خداست.

فریدون حسین میرزا پسر سلطان حسین بایقُرا