بهار، آمده برخیز و دل بهاری کن

بهار آمده برخیز و دل، بهاری کن
ز مردمان ستمدیده‌ غمگساری کن

اگرچه نخل وفا در خزان نشسته ولی
نهال عاطفه بنشان و آبیاری کن

عبوس و غمزده چون جغدِ شوم، خیره مشو
غریو هلهله بر شاخ، چون قناری کن

جهان فنا و نماند اثر پس از رفتن
بقا اگر طلبی؟... کار ماندگاری کن

مقاومت مده از دست در مصالح خلق
مدد بگیر، ز یزدان و پایداری کن

بگیر دست نیازِ نیازمندان را...
به قدر همّت خود، چارهٔ نداری کن

غرور و خودسری و جهل کن برون از سر
چو شاخِ پر ثمر افتاده، خاکساری کن

بدم به صور عدالت به دفع ظلم و ستم
به نفع مردم محنت کشیده، کاری کن

به واژگان نفسی دِه، به اعتلای بشر
به جسمِ شعر، نفس بخش و شهریاری کن

ز فرقه‌ های ریاکار و حیله گر بگریز...
به حال خویش وگرنه نشین و زاری کن

مباد آنکه شوی غَرّه در سرای فنا
نگاه عبرت و تدبیر، بر مزاری کن

ببین کسان بزرگی که خفته‌اند به خاک
به خویش، آی و سپس فکر رستگاری کن

بدان امید، که آید امید منتظران...
بیا چو (ساقی) شوریده می‌گساری کن

سید محمدرضا شمس (ساقی)