از قماش آرزو یک پیرهن بر ما رسید

(آرزوهای محال)

از قماش آرزو ، یک پیرهن بر ما رسید
زندگی آن را گرفت و یک کفن بر ما رسید

گل، طلب کردم ز دست باغبان روزگار
کز بد اقبالی ما ، تل جگن بر ما رسید

کعبه ی اقبال را تا در نوردیدم، ز غیب...
در میان راهِ حق، هم راهزن بر ما رسید

در نبرد جانگزای عشق ، از روز ازل...
با سپاه عقل، جنگ تن به تن بر ما رسید

شهر را گشتم به امّید وصال دلبری...
کوره راه مبهم دشت و دمن بر ما رسید

آه ، از این آرزوهای محال و دور دست
کز شمیم عشق بویی از ختن بر ما رسید

در میان کوه و دشت پر ملال عاشقی...
از سمن بویان عالم، یاسمن بر ما رسید

بوی گل را باد برد و عشق در اندیشه ماند
تلخکامی های عشق از کوهکن بر ما رسید

در پی صید صدف دل گرچه بر دریا زدم
از کف دریا گل و لای و لجن بر ما رسید

یادم آمد روزگاری که عبث از دست رفت
بعد از آن ، ایام بغرنج وطن بر ما رسید

ناسپاسی چون نمودیم از سر نابخردی
شادکامی‌ها ز کف رفت و محن بر ما رسید

از دموکراسی به دیوانخانه ‌های عدل و داد
تا سخن گفتیم قفلی بر دهن بر ما رسید

از مسلمانی و کیش و مذهب و آیین حق
قصه پردازی به انواع سنن بر ما رسید

بس‌که دل‌ها خو گرفته با خرافات و دروغ
از دیانت ، حقه و مکر و فتن بر ما رسید

گرچه از دریای طبعم قطره ای حاصل نشد
موجی از شوریدگی های سخن بر ما رسید

در مسیر پر تلاش شعر ، از دیوان عشق
مختصر طبعی ز اشعار کهن بر ما رسید 

گوشهٔ میخانه گشتم معتکف کز سوی حق
از کف (ساقی) شرابی پر ثمن بر ما رسید

سید محمدرضا شمس (ساقی)